首页 / 唐诗 / 有木诗八首
原文 注音

有木诗八首原文

有木名弱柳,结根近清池。风烟借颜色,雨露助华滋。峨峨白雪花,袅袅青丝枝。渐密阴自庇,转高梢四垂。截枝扶为杖,软弱不自持。折条用樊圃,柔脆非其宜。为树信可玩,论材何所施。可惜金堤地,栽之徒尔为。有木名樱桃,得地早滋茂。叶密独承日,花繁偏受露。迎风闇摇动,引鸟潜来去。鸟啄子难成,风来枝莫住。低软易攀玩,佳人屡回顾。色求桃李饶,心向松筠妒。好是映墙花,本非当轩树。所以姓萧人,曾为伐樱赋。有木秋不凋,青青在江北。谓为洞庭橘,美人自移植。上受顾盼恩,下勤浇溉力。实成乃是枳,臭苦不堪食。物有似是者,真伪何由识。美人默无言,对之长叹息。中含害物意,外矫凌霜色。仍向枝叶间,潜生刺如棘。有木名杜梨,阴森覆丘壑。心蠹已空朽,根深尚盘薄。狐媚言语巧,鸟妖声音恶。凭此为巢穴,往来互栖托。四傍五六本,叶枝相交错。借问因何生,秋风吹子落。为长社坛下,无人敢芟斫。几度野火来,风回烧不著。有木香苒苒,山头生一蕟。主人不知名,移种近轩闼。爱其有芳味,因以调麹糵。前后曾饮者,十人无一活。岂徒悔封植,兼亦误采掇。试问识药人,始知名野葛。年深已滋蔓,刀斧不可伐。何时猛风来,为我连根拔。有木名水柽,远望青童童。根株非劲挺,柯叶多蒙笼。彩翠色如柏,鳞皴皮似松。为同松柏类,得列嘉树中。枝弱不胜雪,势高常惧风。雪压低还举,风吹西复东。柔芳甚杨柳,早落先梧桐。惟有一堪赏,中心无蠹虫。有木名凌霄,擢秀非孤标。偶依一株树,遂抽百尺条。托根附树身,开花寄树梢。自谓得其势,无因有动摇。一旦树摧倒,独立暂飘飖。疾风从东起,吹折不终朝。朝为拂云花,暮为委地樵。寄言立身者,勿学柔弱苗。有木名丹桂,四时香馥馥。花团夜雪明,叶翦春云绿。风影清似水,霜枝冷如玉。独占小山幽,不容凡鸟宿。匠人爱芳直,裁截为厦屋。干细力未成,用之君自速。重任虽大过,直心终不曲。纵非梁栋材,犹胜寻常木。

yǒushīshǒu

yǒumíngruòliǔjiégēnjìnqīngchífēngyānjièyánzhùhuá

éébáixuěhuāniǎoniǎoqīngzhījiànyīnzhuǎngāoshāochuí

jiézhīwèizhàngruǎnruòchízhétiáoyòngfánróucuìfēi

wèishùxìnwánlùncáisuǒshījīnzāizhīěrwèi

yǒumíngyīngtáodezǎomàochénghuāfánpiānshòu

yíngfēngànyáodòngyǐnniǎoqiánláiniǎozhuózinánchéngfēngláizhīzhù

ruǎnpānwánjiārénhuíqiútáoráoxīnxiàngsōngyún

hǎoshìyìngqiánghuāběnfēidāngxuānshùsuǒxìngxiāoréncéngwèiyīng

yǒuqiūdiāoqīngqīngzàijiāngběiwèiwèidòngtíngměirénzhí

shàngshòupànēnxiàqínjiāogàishíchéngnǎishìzhǐchòukānshí

yǒushìshìzhězhēnwěiyóushíměirényánduìzhīchángtàn

zhōnghánhàiwàijiǎolíngshuāngréngxiàngzhījiānqiánshēng

yǒumíngyīnsēnqiūxīnkōngxiǔgēnshēnshàngpánbáo

mèiyánqiǎoniǎoyāoshēngyīnèpíngwèicháoxuéwǎngláituō

bàngliùběnzhīxiāngjiāocuòjièwènyīnshēngqiūfēngchuīziluò

wèizhǎngshètánxiàréngǎnshānzhuóhuǒláifēnghuíshāozhe

yǒuxiāngrǎnrǎnshāntóushēngzhǔrénzhīmíngzhǒngjìnxuān

àiyǒufāngwèiyīndiàonièqiánhòucéngyǐnzhěshírénhuó

huǐfēngzhíjiāncǎiduōshìwènshíyàorénshǐzhīmíng

niánshēnmàndāoshíměngfēngláiwèiliángēn

yǒumíngshuǐchēngyuǎnwàngqīngtóngtónggēnzhūfēijìngtǐngduōménglóng

cǎicuìbǎilíncūnshìsōngwèitóngsōngbǎilèilièjiāshùzhōng

zhīruòshèngxuěshìgāochángfēngxuěháifēngchuī西dōng

róufāngshényángliǔzǎoluòxiāntóngwéiyǒukānshǎngzhōngxīnchóng

yǒumínglíngxiāozhuóxiùfēibiāoǒuzhūshùsuìchōubǎichǐtiáo

tuōgēnshùshēnkāihuāshùshāowèishìyīnyǒudòngyáo

dànshùcuīdàozànpiāoyáofēngcóngdōngchuīzhézhōngcháo

cháowèiyúnhuāwèiwěiqiáoyánshēnzhěxuéróuruòmiáo

yǒumíngdānguìshíxiānghuātuánxuěmíngjiǎnchūnyún绿

fēngyǐngqīngshìshuǐshuāngzhīlěngzhànxiǎoshānyōuróngfánniǎo宿

jiàngrénàifāngzhícáijiéwèishàgànwèichéngyòngzhījūn

zhòngrènsuīguòzhíxīnzhōngzòngfēiliángdòngcáiyóushèngxúncháng

有木诗八首
有木诗八首注释
【连根拔】彻底铲除、全部解决。元李寿卿《伍员吹箫》第二折:“须知草要连根拔,专怕春回芽再发。”2.比喻揭老底。《当代》1982年第6期:“褚大觉得儿媳妇这些骂人的话,是连锅端、连根拔,连他这老公爹也给划拉进去任意侮辱,太不能容忍了。”
有木诗八首作者
同朝代作者
up